Tom America bij het overlijden van Remco Campert.
LICHT VAN MIJN LEVEN – Remco Campert 1929 – 2022
ergens in 2015 moet ik Henny Vrienten gebeld hebben. of hij me in contact kon brengen met Remco Campert. tijdens het zaterdagochtend programma Tros Nieuwsshow werd n.b. door een journalist het gedicht Licht van mijn leven voorgedragen. ik kende het niet maar wat een mooi, helder, in sobere matte tinten geschilderd afscheidsgedicht was dat. mijn soort tekst voor mijn soort muziek. Remco gebeld en hem uitgelegd wie ik was (dat wist hij al) en wat ik wilde (goed idee, ja, kom maar langs, maar dan wel na de vakantie). twee maanden later belde ik gewapend met microfoon en recorder om 11 uur ’s ochtends bij hem aan. na de begroeting boven op de eerst etage was het eerste wat hij zei: “rookt u?” waarna hij zelf zijn ochtendlijke sigaret opstak. het opnemen van het gedicht was zo klaar. meteen de eerste keer goed. ik ben denk ik nog geen 15 minuten binnen geweest. toen ik wegging bedankte ik hem nogmaals waarop hij de woorden sprak: “ja ik zal me daar gek zijn om zoiets tegen te houden.”
met ontzettend veel plezier heb ik de weken daarna de muziek bij zijn stem en woorden gemaakt. een clip hierbij zou eigenlijk wel passend zijn leek me gaandeweg. maar wat dan en hoe? stom toevallig kwam ik in lokaal filmtheater Cinecitta producent Hetty Naaijkens tegen en besprak mijn wens met haar. “oh, maar dat is echt iets voor mijn broer”, reageerde ze na kort nadenken. die broer is prijswinnend cineast Leonard Retel Helmrich. hij is tot ver buiten onze landsgrenzen bekend onder meer vanwege zijn zelf ontwikkelde single-shot methode. kort na onze ontmoeting heeft Hetty hem benaderd en gelukkig, hij zag het wel zitten. budget was er niet maar wel bleek hij in een appartement op de Overtoom te wonen vlakbij de van Eeghenlaan, het Vondelpark, het Stedelijk en een tramhalte wat allemaal coördinaten zijn in het gedicht. een gezegend traject werd het zo. na een aantal pogingen die niet goed lukten onder meer vanwege het licht legde hij in één keer, bij het goede licht, het filmbeeld vast dat de uiteindelijke clip geworden is. alles viel daar even op z’n plek. zelfs inclusief “het meisje dat ik eens bij een tramhalte zag”. zomaar totaal toevallig stond ze daar op dat moment en maakte precies de goede beweging toen Leonard voorbij kwam. als in een choreografie. wat de hele clip trouwens is, een choreografie.
al sinds 1966 toen de bundel Bij hoog en bij laag uitkwam volg ik Remco Campert en is hij belangrijk voor me. zijn woorden, zijn stem (die melancholische, parlando toon als bij de voice-over in een Franse road-movie), zijn timing, het Nederlandse en toch ook internationale, zijn levenshouding, ’t heeft me allemaal wis en waarachtig en langdurig beïnvloed.
dank voor dat alles. rust zacht nu, Remco.